هادی خانیکی - شگفتی تقدیر چنین بود که کمتر از یک‌سال دو دانشمند برجسته ایرانی در عالم ارتباطات خانه‌نشین و خلوت‌گزین چشم از جهان فروبندند.

سال پیش دکتر مجید تهرانیان که شخصیتی نام‌آور و ارتباط‌گر در جهان ارتباطات بود پس از سه‌سال دوری از هرگونه ارتباط تسلیم مرگ شد و دکتر کاظم معتمدنژاد که پدر علم ارتباطات در ایران بود پس از 10ماه جدال جدی با مرگ و به تعبیر دختر وفادارش «دوست‌‌داری زندگی» سر بر آستان جانان نهاد.

این دو حادثه تلنگرهایی است که سرمایه‌های معنوی را پاس داشت و به فراموشی بزرگان عادت نکرد. برای ما جای آرامی نیست. انبوهی از خصایل و فضایل و دغدغه‌ها و مساله‌هایش برای ما مانده است. راه‌هایی که از سوی «معتمدنژاد دانشمند»، «معتمدنژاد معلم» و «معتمدنژاد روزنامه‌نگار» باز شد، آغاز و نیمه است. ناروا نیست اگر بگوییم چشم بر راه همه دارد تا کارهایش را به پیش برند. او می‌خواست «دانش ارتباطات» در کشور ارتقا یابد و فراگیر شود. تاسیس دانشکده‌های ارتباطات در ادامه راه 50 ساله او گام‌های نخست است. او می‌خواست «مطبوعات آزاد»، «مستقل» و «کثرت‌گرا» گره از ارتباطات فروبسته نوشتاری باز کنند، پیش‌بردن این مهم، پیش‌نیاز گشودگی ارتباطی جامعه ماست. او می‌خواست که «اخلاق حرفه‌ای» و «حقوق روزنامه‌نگاری» فراتر از سخن رود و راهی به عمل بیابد، تلاش برای تحقق این هدف‌ها مسوولیت‌هایی در برابر نهادهای مدنی و تخصصی و دستگاه‌های قانونگذار اجرایی قرار می‌دهد. در این چشم‌انداز هنوز جای اقدامات گوناگون از سوی دولت، جامعه مدنی و نهادهای پژوهشی و دانشگاهی خالی است. باید باب گفت‌وگو با او، گفت‌وگو با غیر او و گفت‌وگو با بعد از او را بر سر «زمینه‌ها، مسایل و چشم‌اندازهای مطالعات ایرانی ارتباطات و فرهنگ» باز کرد. چیزی که گام نخست آن گردهمایی‌های عالمانه و محققانه در عرصه‌های گوناگون ارتباطات، روزنامه‌نگاری و جامعه اطلاعاتی است.

منبع: روزنامه شرق