دکتر احمد میرعابدینی - سه شنبه بود که باخبر شدم، دکتر مجید تهرانیان، پژوهشگر و استاد ارتباطات، درگذشته‌اند. دکتر غلام‌رضا آذری، دوست و همکارم، در پیامکی شایسته نوشته بود: «شنیدم دکتر تهرانیان به دیار باقی پیوستند و بسیار متاثر شدم» و سپس رحمت و بخشش فراوان الهی برای این استاد برجسته و فرهیخته، و صبر و سلامتی برای همکاران، دوستان خانواده گرامی‌شان آرزو کرده بود.
بار عاطفی این پیام برایم چنان سنگین بود که نپرسیدم کی، کجا، چرا و چگونه او در گذشته است! انتظارش را نداشتم! خبر غافلگیرانه بود همانند مرگ...! و من نیز غافل از گذشت زمان و مرگ بودم! گویا سال‌های نخست دهه 50، همین امروز است و آن سیمای خندان و امیدوار همچنان پویا در برابر من. امیدم حالا بزرگی و بزرگداشت یاد این بزرگمردِ رفته، بود. آرزو کردم کاش بتوانم بخشی از آرزوی ادای دین را به این رویاپرداز پژوهش و روشنگری باز گویم.
چهارشنبه ظهر، آقای صادقی از خبرگزاری مهر، صحت خبر را جویا شد و سراغ آشنایی را گرفت. منبع خبرم را یادآور شدم. آقای صادقی، از دکتر معتمدنژاد پرسید که درباره دکتر تهرانیان نیز بسیار می‌دانند. اشاره کردم که نخواستم خاطر او را بیازارم و آرزو کردم از دکتر تهرانیان، به طور شایسته یاد شود و نام‌هایی را بردم که از خاطرات او را بگویند.
پنجشنبه از روزنامه قانون تماس گرفتند و از من خواستند از دکتر تهرانیان یاد و خاطره‌ای باز گو شود... همکار این روزنامه نیز تنها یادآور شد، که این روزها همه چیز در کلمه کوتاهِ « رفتن» خلاصه می‌شود.
دکتر تهرانیان را در آغاز سال‌های 1350 شناختم؛ در مدرسه عالی تلویزیون و سینما. به من و همکاران دیروز و امروزم در کنار و موازی دکتر زنده یاد علی اسدی، آن نازنین استاد، پژوهش ارتباطات و توسعه آموخت. مهربان، گشاده‌رو و پذیرا بود و فرهنگ، زبان و مردمان ایران زمین را دوست می‌داشت. وی برای بزرگداشت ارزش‌های پایدار این سرزمین با اشتیاق می‌کوشید. او به ما آموخت که هر نظر و نظریه‌ای را باید جدی گرفت و با تامل وارسی کرد چراکه رگه‌هایی از حقیقت را در آن می‌توان یافت. هنگامی‌که از میهن رفت بارها به ایران آمد و کوشید از تجربیات خویش در سال‌های دور از خانه، با ما سخن بگوید. او درباره ارتباطات، توسعه، صلح، اقتصاد سیاسی و نقد رسانه‌ها حرف‌های بسیار داشت که ذهن‌های بسته را دراین زمینه‌ها می‌‌گشایند. حرف‌هایی که، بزرگان علمی‌و پژوهشی جهان، در مراکز دانشگاه‌هایی چون‌هاوایی و‌هاروارد می‌شنوند و می‌پذیرند و بدان عمل می‌کنند. دکتر تهرانیان در تمامی‌این سال‌ها مباحثی را مطرح کرده است که مبانی تفکر انتقادی را در حوزه‌های سازندگی، نوسازی و توسعه شکل داده‌اند یا با پرسش‌های اساسی به نقد کشیدند. بنیادهایی که بارها مطرح شدند کنار گذاشته شدند اما همواره بی پاسخ رها شده‌اند که رسیدن به آن‌ها شجاعتی در خور تحسین نیاز دارد. سخنانی که باید در هر حال، تا رسیدن به نتایج مشخص در عمل و نظر دنبال شوند. پرسش‌هایی که می‌توانستد ما را در حل مشکلات کنونی‌مان یاری دهند. در تمامی‌این سال‌ها تهرانیان به پژوهش‌هایش ادامه و حاصل کارهایش را برای علاقه‌مندان در سراسر جهان انتشار داد.... امسال در ترم تحصیلی مهر – بهمن وقتی ارائه درس ارتباطات توسعه را به یاد دکتر تهرانیان آغاز کردم اما نمی‌دانستم که او رفتنی است...اگرچه برآنم که امروز دکتر مجید تهرانیان، با وجودی که در میان ما نیست، در وجود منش، رفتار و ذهن و زبان شاگردان و همکارانش تداوم یافته است. آموزه‌ها، فروتنی، گشاده‌رویی و چهره همواره متبسم او را از یاد نمی‌بریم، گرچه این استاد نزدیک به ما و ما از او این چنین دور مانده‌ایم...
منبع: روزنامه قانون
