آن زمان که «اندی لک» حس می‌کند «بلومبرگ ال پی» در برابر رقبای خود قرار گرفته هیچ اشتباهی رخ نداده است. «لک» که فعالیت‌های چند رسانه‌ای موسسات خبری را بررسی می‌کند می‌گوید: «ممکن است ما آخرین و تنها مرد پیروز میدان باشیم.»
«لک» از کهنه کاران تلویزیون، در دفتر کار کوچکش در ساختمان مرکزی بلومبرگ در نیویورک نشسته، اتاقی که پر از نشانه‌های دست و دلبازی این شرکت است؛ همچون آثار هنری گرانقیمت، آکواریوم‌های بزرگ و نمونه‌ای از یک استودیوی تلویزیونی هنری... او که پیش از این در سی بی‌اِس و اِن بی‌سی مدیر اجرایی اخبار بوده است می‌گوید: «اکثر سازمان‌های خبری دیگری که آن‌ها کار کرده‌ام با عنصر وهم در جدالند. فشارِ اقتصادی بی‌حد و اندازه‌ای بر خبرنگاران وارد می‌شود. حضور در این عرصه رقابتی سخت و گران است.»
غرق شدن در درآمدهای حاصل از مشترکانشان باعث شده تا «بلومبرگ» و «تامسون رویترز» حقیقتا به دو مورد نادر تبدیل شوند: دو مجموعه‌ای که نه تنها سالمند و مشکل اقتصادی ندارند بلکه در موسم استخدام هستند. بلومبرگ طی سه سال گذشته ادیتورهای خود را از ۲۱۰۰ نفر به ۲۴۰۰ نفر افزایش داده است، در همین حال تامسون رویترز با به کار گرفتن ۶۰۰ خبرنگار تمام وقت طی چهار سال گذشته تعداد آن‌ها را ۳۰۰۰ نفر رسانده است. هر کدام به تنهایی بیشتر ازمجموع نیویورک تایمز و واشنگتن پست افراد خبری استخدام کرده‌اند.
در مورد بلومبرگ، دستمزدهایِ سخاوتمندانه اتاق خبر افسانه ای‌اش خبرساز است. یکی از مسئولان اجرایی در یک شرکت رسانه‌ای گلایه می‌کند که: «آن‌ها همچون ملوانانی مست برای این موفق‌ترین روزنامه نگاران خرج می‌کنند. که این امکان را به آن‌ها می‌دهد تا عرصه استعداد‌ها را در اختیار بگیرند.» دلیلش این است که بلومبرگ و رویترز چیزی دارند که هیچ بازیکن دیگری در کسب و کار خبر از آن بهره‌ای ندارد: حق اشتراک (آبونمان)؛ تنها اطلاعات و خدمات مالی که میلیارد‌ها دلار جذب می‌کند.
این موضوع را با شرایط اسفناک صنعت روزنامه نگاری مقایسه کنید؛ بر اساس گزارش وضعیت رسانه‌های خبری در سال ۲۰۱۲ که توسط مرکز «پیو» منتشر شده، در فاصله سالهای ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰، حدود ۱۳۴۰۰ فرصت شغلی دراخبار- یک چهارم کل شاغلان این صنعت – از بین رفته است. همانطور که این تعدیل نیروی بی‌رحمانه ادامه دارد، مخاطبان مسرانه از پرداخت وجه در مقابل اخبار آنلاین امتناع می‌کنند و مجموعه‌های خبری را که در تکاپو برای یافتن آینده‌ای پرسودند رها می‌کنند.
در این میان بلومبرگ و رویترز هم وجود دارند، با انبوهی از خبرنگارانی که حقوشان از درآمدی به غیر از درآمد آگهی‌ها پرداخت می‌شود. این دو با جایگاه جهانی و سیستم توزیع وسیعی که دارند، نمونه‌هایی دلخواه و رشک برانگیزند. در حالیکه برند‌های خبری مکتوب در حال دست و پنچه نرم کردن با سازگار کردن محتوای کارشان در غالب‌های دیجیتال هستند، این شرکت‌ها مقالاتی را تولید و هزینه‌های تحریریه را در غالب‌های مختلف از وب گرفته تا تلویزیون و روزنامه سرشکن می‌کنند. «لری کرامر» پایه گذار «مارکت واچ» در سی بی‌اِس می‌گوید: «این اتاق خبر آینده است، جایی که تلویزیون، روزنامه و سیستم دیجیتالی به معنای واقعی با هم در ارتباط‌اند، ممکن است هر کدام به تنهایی سود آور نباشد اما سهمی در آن خواهد داشت.»
در واقع اخبار فاکتوری نسبتا کوچک در انتهای کار بلومبرگ و رویترز است. هر چند تفاوت‌های اساسی میان این دو شرکت وجود دارد – بلومبرگ خصوصی است و تنها چند دهه از حضورش در کار خبر می‌گذرد، در حالیکه توماس رویترز عمومی است و فعالیت‌های خبری‌اش به اواسط ۱۸۰۰ برمی گردد – هر دو خدمات مالی را در مرکز کار خود قرار داده‌اند. اخبارهسته مرکزی چیزی است که آن‌ها ارائه می‌دهند، اما این تجارت مبتنی بر آبونمان (اشتراک) و اطلاعات مالیشان است که بخش عمده در آمد آن‌ها را به خود اختصاص می‌دهد- ۸۲ درصد برای بلومبرگ و ۹۰ درصد برای رویترز. رویترز جدای از خدمات مالی، واحدهای حقوقی و مالیاتی و حسابداری مبتنی بر آبونمان هم دارد. بلومبرگ هم به نوبه خود با افزدون بخش‌های جدیدی شامل قانون بلومبرگ و دولت بلومبرگ کسب و کار خود را گسترش می‌دهد.
این دو شرکت همچنین با نقش بسیار زیاد خود در زیست بوم (اکوسیستم)های خبری، سوالات سختی را در ارتباط با آینده روزنامه نگاری به وجود آورده‌اند. از یک سو جیب پر پولشان به کمک محتوایی می‌آید که در غیر اینصورت به وجود نمی‌آمد و یا منتشر نمی‌شد. به عنوان مثال تخمین زده شده که بلومبرگ امسال ۲۰ میلیون دلار به خاطر مجله بلومبرگ بیزنس ویک از دست می‌دهد. و دیگر اینکه حضور جهانی بلومبرگ و رویترز تحسین برانگیز است و این در حالیست که دیگر مجموعه‌های خبری مجبور به کاهش و یا تعطیلی فعالیت‌های خارجی خود شده‌اند.
هسته اصلی محتوای خبری که توسط این دو شرکت تولید می‌شود دقیقا چیزی نیست که بتوان آن را روزنامه نگاری عامه پسند بنامد. بلکه از موضوعاتی تشکیل شده است که آماده ساخته شدن است، به قول یک منتقد: «تنی چند که ثروتمند ترند.»
تمام این استخدام‌ها کار چندانی در حمایت از گزارشگری در سطح محلی نمی‌کند، واحد خبرنگاران مجلس بلومبرگ و خدمات خبری یک ساله رویترز به نام رویترز امریکا مورد توجه نیستند. نکته قابل توجه‌تر اینکه از آنجا که مطالب بلومبرگ و رویترز عمدتا به صورت دیجیتال به مشترکانشان ارائه می‌شود، افراد بیشتر در اتاق خبر لزوما به معنای تاثیر بیشتر نیست. همانطور که ریک ادموندز، تحلیلگر رسانه‌ای پوین‌تر تعبیر می‌کند: «اینکه آن‌ها در حال جذب نیرو هستند نکته خوبی است. در عین حال، اگر ۲۰ سوپراستار بوسیله این موسسات استخدام شده‌اند، شما افراد زیادی برای دیدن این گزارش‌ها نخواهید داشت.»
این برداشت که این شرکت‌ها برای ثروتمندان کار می‌کنند موضوعی است که رویترز و بلومبرگ بر آن حساسند. روزنامه نگاری تحقیقی «به شدت حائز اهمیت است.» این گفته استفان ادلر سردبیر اخبار رویترز است، که با استخدام افراد برجسته یک گروه تحقیقاتی تشکیل داده. «مک وینکلر» سردبیر اخبار بلومبرگ به تحقیقات مجموعه خبری‌اش در خصوص وامهای پنهانی دولت به بانک‌ها اشاره می‌کند که در تمام سطوح منتشر شد و بازتابی وسیع داشت. او اعلام می‌کند که: «این گزارش‌ها با جهانیان به اشتراک گذاشته شده است.»
با این حال، هیچ بحثی وجود ندارد که هر دو شرکت جایگاه کنونی خود را با ارائه خدمات در جهت منافع مالی مشترکانشان، بوسیله ترمینال (پایانه)هایی که با مقادیر شگفت انگیزی از اطلاعات لحظه به لحظه و تخصصی بازار کار می‌کند، بدست آورده‌اند. اینگونه است که بلومبرگ می‌تواند از مشترکانش برای دسترسی به هر کدام از این ترمینال‌ها ۲۰۰۰۰ دلار در سال طلب کند. («ترمینال» یا پایانه حقیقتا نام دقیقی نیست؛ چرا که بلومبرگ دیگر دستگاه‌ها و ماشین آلات آن را نمی‌فروشد و درواقع خدماتی برپایه وب ارایه می‌دهد.) بنابراینجای شگفتی نیست که اکثر منابع بلومبرگ به سمت اخباری می‌روند که بتواند برای مشتریانشان پول ساز باشد، و به همین دلیل است که ارتشی از خبرنگاران بلومبرگ اخبار شرکت‌های بین المللی، کالاهای مصرفی و املاک و دارایی‌ها را پوشش می‌دهند.
در مجموعه‌های خبری سنتی که به لحاظ نظری تحریریه کاری به مسائل مالی ندارد، غیر قابل تصور است که این پایانه به تمام جنبه‌های کاری بلومبرگ نفوذ می‌کند؛ از نمایشگرهای بزرگی که تعداد ترمینال‌های فروخته شده تا آن لحظه و حق امتیازهای باقیمانده تا پایان سال را بر اساس فروش ترمینال‌ها نشان می‌دهد تا راههای بسیار انتشار اخبار. تمامی اخبار ابتدا از طریق ترمینال منتشر می‌شود (پیش از وب سایت رایگان)، در حالیکه که تقریبا نیمی از مطالب منتشر شده اختصاصا برای مشترکان است.
رویترز همچنین مشترکانی در قلب همین حرفه دارد. مطالب خبری‌اش تغذیه کننده منابع مالی و دیگر تولیدات مربوط به مشترکانش است، که به بازرگانان، شرکت‌های حقوقی و دیگر متخصصان هر کدام از ۱۲۰۰۰ تا ۲۰۴۰۰ دلار در سال فروخته می‌شود. تمام مطالب تحریریه ابتدا در اختیار مشتریان قرار می‌گیرد. در خصوص تمایز سنتی میان خبرنگاران و بخش فروش، در رویترز افراد خبری موظف‌اند هر سال تعداد دفعات معینی به مشتریان سر بزنند. این را داگلاس تیلور از مسئولان اجرایی سابق رویترز می‌گوید که اکنون خدمات اطلاعات مالی را به عنوان یکی از شرکای شرکت بین المللی مشاره بورتن – تیلور دنبال می‌کند. تیلور توضیح می‌دهد که: «نکته این بود که آن‌ها بتوانند افرادی که خواننده مقاله‌های آن‌ها بودند را ببیند و حس کنند.»
به همان اندازه که خدمات اطلاعاتی بازارشان سودآور است، این شرکت‌ها علاقمندند وابستگیشان را به این محصولات کاهش دهند. دو شرکت رویترز و بلومبرگ روی هم رفته دو سوم بازار اطلاعات مالی را در کنترل دارند، اما از بحران اقتصادی ضربه خوردند. همانطور که اشاره شد، بلومبرگ به عنوان مانعی در برابر بی‌ثباتی بازار کار خود را به اطلاعات تجاری حقوقی و دولتی گسترش داده است. خرید ۹۹۰ میلیون دلار از بی‌اِن اِی در تابستان گذشته، که فراهم کننده اطلاعات و اخبار حقوقی و مالیاتی است، توجه کمی جلب کرد اما گام مهمی در جهت تنوع گرایی بود.
همزمان این شرکت‌ها با محکم کردن جای پای خود به طور کلی در میان مشتریان خبر، اقدام به گسترش نفوذ خود فرا‌تر از حوزه‌های تخصصیشان می‌کنند – همه در خدمت فروش حق اشتراک بیشتر. در همین راستا بلومبرگ بیزنس را از مک گرو هیل در اواخر سال ۲۰۰۹ خرید و زندگی تازه به آن بخشید، به سمت دنیای نظرات با دیدگاه بلومبرگ حرکت کرد و در کنارش به استخدام روزنامه نگاران تراز اول همچون «دیوید شیپلی» خبرنگار نیویورک تایمز و جاش تیرانگی از تایم پرداخت. آنگونه که وینکلر می‌گوید: «ما در حال دست و پا زدن برای جا انداختن و اعمال هر چه سریع‌تر شیوه‌های خودمان بودیم.» حتی صحبت‌هایی در خصوص علاقه‌مندی بلومبرگ برای بدست آوردن مجموعه تایم وجود دارد.
رویترز در وضعیت تقریبا متفاوتی قرار دارد. این نام شناخته شده در انگلستان، جایی که فعالیتش را آغاز کرد، در امریکا کمتر شناخته شده است. سرویس خبری و مالی رویترز را شرکت تامسون کورپریشن از تامین کننده گان حرفه‌ای اطلاعات و اخبار در سال ۲۰۰۸ خریداری کرد. شرکت حاصل از ادغام این دو از آن زمان بهترین خبرنگاران همچون جک شِفر منتقد رسانه نشریه اِسلِیت را اغوا می‌کند. (ادلر خود از کهنه کاران وال استریت ژورنال و همچنین از سردبیران بیزنس ویک پیش از فروش این مجله به بلومبرگ بود.) نشانه‌ها حاکی از آن است که رویترز مصمم به گسترش دامنه نفوذش در میان طیف وسیع تری از مخاطبان است. سال گذشته این شرکت «آنتونی دو روسا» بلاگر توقف ناپذیری که نیویورک تایمز به او لقب «سلطان تامبلر» داده بود را دبیر بخش رسانه‌های اجتماعی کرد. علاوه بر این، رویترز برِکینگ وییوز که یک سرویس شرح و تفسیر است را خریداری کرد و این شرکت با شبکه خدماتی خودش به نام رویترز آمریکا به آسوشیتد پرس منتقل شده است. ادلر می‌گوید: «این یک گردهمایی بسیار شیرین برای موسسات خبری و تمرین ایجاد نام تجاری (برند سازی) است، جایی که ما به مردم کمک می‌کنیم هر روز هفته و به صورت شبانه روزی از ما با خبر باشند.»
رویترز روزنامه یا مجله ندارد، حداقل هنوز که ندارد. این مجموعه نشریه‌ای رنگی و روی کاغذ‌های براق برای مجمع جهانی اقتصاد در داووسِ سویس تهیه کرد، و مقامات اجرایی برای ادامه و گسترش آن دستوری ندادند. همچنین از آنجا که بلومبرگ گفته که می‌خواهد به نیویورک تایمز دست یابد، شایعاتی وجود دارد مبنی بر اینکه رویترز به دنبال یک مجموعه دیگر خبری به نام فاینانشال تایمز است.
مراکزقدرتی که رویترز و بلومبرگ اکنون ایجاد کرده‌اند و راه آن‌ها برای تسلط بر کسب وکار اخبار همیشه هموار نبوده است. با دولت بلومبرگ، که خدمات ۵۷۰۰ دلاری سالانه برای لابی کنندگان، ماموران دولتی و شرکت‌هایی است که به دنبال قراردادهای دولتی هستند، و یکی از بلندپروازانه‌ترین ریسک‌های جدیدش؛ بلومبرگ با کنار هم قرار دادن تحلیلگران سیاسی و روزنامه نگاران برای تولید گزارش‌های خبری و اطلائیه‌ها (بیانیه) روشی غیر متعارف در پیش گرفت. از آن پس این دوگروه کارمندان را از هم جدا کرد و تحلیلگران را به بخش خودشان بازگرداند. درحالیکه یکی از مسئولان بلومبرگ می‌گوید این تغییر برگرفته از این تشخیص بود که دو گروه شیوه‌های کاری متفاوتی دارند، افرادی از داخل مجموعه از بروز تنش‌های آشکار از زمان آغاز به کار کارگروهای مشترک پرده بر می‌دارند. یکی از کارمندان می‌گوید: «خبرنگاران تحلیلگران را تحقیر می‌کردند، آن‌ها احساس می‌کردند باید خطاهای بسیاری که تحلیلگران مرتکب شده‌اند را تصحیح کنند.»
رویترز چالش‌های خودش را داشت. ادغام سال ۲۰۰۸ قراربود غول خبری و اطلاعاتی بسازد که در بازار به شدت رقابتی و حرفه‌ای اطلاعات قدرتمند و موفق‌تر باشد. اما اِیکون (نرم افزاری برای تحلیل اطلاعات و داده‌های مالی و اقتصادی – م)، نخستین محصول شرکت ادغام شده ناامید کننده بود. در ماه دسامبر و پس از از دست دادن سهمش و تصاحب آن توسط بلومبرگ، توماس گلوسر مدیر عامل و از قانونگذاران رویترز با «جیم اسمیت» که سال‌ها از مدیران اجرایی شرکت تامسون بود جایگزین شد. در پی اینجایگزینی این گمان بوجود آمد که رییس جدید ممکن است موانع جذب نیروی تحریریه را از میان بردارد.
شاید برای بلومبرگ و رویترز سوال اساسی این باشد که آیا می‌توانند به مردم عادی نیز مانند مشتریان تخصصی و حرفه‌ایشان خدمات ارئه دهند. «کِن داک‌تر»، تحلیلگر رسانه‌ای این سوال را مطرح می‌کند: «شعار بلومبرگ اطلاعات است، و خبر دار شدن از آن پیش از دیگران. چطور این کار را می‌کنند و همزمان به سمت روزنامه نگاری تحلیلی و مصرفی می‌روند که وجه تمایز وال استریت ژورنال است؟»
جای تعجب نیست که هر کدام از این دو شرکت ممکن است به دنبال خرید یک روزنامه پیشرو باشند، وقتی که هیچ شرکتی برای جذب آگهی که بتواند دگرگونی در درآمد پایه ایجاد کند برآورد مصرفی ندارد. «پی‌تر گاردینر» شریک و افسر ارشد رسانه دردویچ می‌گوید بلومبرگ در بیزنس ویک «کار بزرگی انجام داد، یک محصول به شدت کسل کننده را در اختیار گرفت و آن را به سبک بلومبرگ در آورد،» این درحالیست که به عقیده او ماهنامه «بلومبرگ مارکتز» که در اصل برای مشترکان ترمینال‌ها توزیع می‌شد، یک «جواهر پنهان» است. گاردینر می‌افزاید که در همین حال تلویزیون بلومبرگ دچار این مشکل است که «به اندازه سی اِن بی‌سی سهل الوصول و قابل یافتن نیست.»
درمورد رویترز، این شرکت هنوز باید راهی برای چگونگی ترکیب سیاست‌های کاری‌اش بیابد و محصولات خبری‌اش را متمایز کند. همچون بلومبرگ آن‌ها هم به آسانی جایگاه‌شان در میان مشتریان را گسترش نداده‌اند. کانال اصلی رویترز در یوتیوب در مقایسه با محصولات دیگر رسانه‌های ایجاد شده شروع آرامی داشت و با جذب ۷۳۸۳ مشترک از زمان آغاز به کارش در ۱۷ژانویه ۸۹۳۷۵۹ بار دیده شده. آدلرتصدیق می‌کند که: «مسئله پیچیده است، چرا که شما به گروههای مشتریان متفاوتی خدمات ارائه می‌دهید. حوزه‌هایی که باید روی آن‌ها بیشتر کار کنیم عمدتا سرمایه گزاری و تفسیر هستند – بخش متفکر و روشنگری که توضیح می‌دهد همه چیز به کجا می‌رسد. اما در حال حاضر، این یک مدل بسیار مناسب برای رشد و ترقی است.» (ادلر با طعنه به بلومبرگ، اشاره می‌کند به اینکه سیصد میلیون دلار درآمد رویترز که از راههای غیر از حق اشتراک حاصل شده، هرچند اندک اما «بسیار بیشتر از بیزنس ویک است».)
هدف بلومبرگ برای تبدیل شدن به پرنفوذ‌ترین مجموعه خبری، از اعتماد به نفس فوق العاده مقام‌های ارشدش مشهود است. وینکلر می‌گوید: «باید کاری کنیم که نادیده گرفتن ما هر سال دشوار‌تر شود. حتی اگر ما تنها فراهم کننده اخبار در یک اجتماع باشیم... فکر می‌کنم دیده شدن مهم است. اما هر سال ما عمیق‌تر و گسترده‌تر می‌شویم.»
لوسیا موسز / نشریه اینترنتی اد ویک
منبع: وب‌سایت خبرنگاران ایران
مترجم: نیلوفر امینی
