روزنامه‌ی فناوران اطلاعات، پریسا سجادی - سردار احمدی مقدم، فرمانده نیروی انتظامی در اظهارنظر اخیر خود گفته است که: «شبکه‌های اجتماعی مثل فیس‌بوک و توییتر امروز قدرت ایجاد کرده و ناراضیان پراکنده، مجرمان و سرویس‌های خارجی را جمع و سازماندهی می‌کند.»

البته اینکه رییس پلیس کشورمان از توانمند شدن مجرمان در زمینه‌های ارتباطی به واسطه شبکه‌های اجتماعی بیم ناک باشد، بر حق و به‌جاست، اما این برداشت که شبکه‌های اجتماعی اساسا ابزاری برای سازماندهی مجرمان هستند، قطعا منصفانه نیست؛ ابزارهایی که اتفاقا همین اواخر به ابزاری موثر برای پیوستگی و انعکاس فریاد اعتراضات مردمی کشورهای شمال آفریقا تبدیل شد و توانست صدای مظلومانه ملل تحت خودکامگی را به گوش جهانیان برساند.

سال‌ها بود که در تعریف جامعه مجهز به ICT گفته بودیم ظهور ابزارهای نوین، ارتباطات را از قالب یک‌سویه خارج و به آحاد مردم تریبون اطلاع‌رسانی و ابراز عقیده ارایه می‌دهد. اما این نظریات در حوادث اخیر خاورمیانه و شمال آفریقا از لفظ خارج و جنبه عملی آشکاری یافت.

چنانکه تا پیش از این به عنوان مثال اگر جناب قذافی از رسانه رسمی خود اعلام می‌کرد که گروهی آشوبگر دست به اعتراضات محدود زده‌اند و تصاویری هم از طرفدارانش منتشر می‌کرد با این پیام که «اینها مردم لیبی هستند که مرا هم خیلی دوست می‌دارند» شاید بخشی از افکار عمومی جهانی این گفته‌ها را می‌پذیرفت.

اما به لطف پوشش نامریی اینترنت و برقراری ارتباطات دوسویه، ظهور تصاویر ضبط شده مردم با گوشی‌های موبایل از هجوم نظامیان لیبی به معترضان به نظام دیکتاتوری، قاعده مصادره رسانه‌ها برهم خورد. به گفته دیگر، شبکه‌های اجتماعی از جمله توییتر و فیس بوک شبکه‌هایی هستند در دست تمامی کاربران وب، اعم از گناهکار، بی‌گناه، معترض و راضی ؛ دقیقا مشابه دنیای حقیقی که همگان در آن حق تنفس دارند. البته وضع قوانین و نظام‌های نظارتی می‌تواند دایره سوءاستفاده مجرمان را تنگ و اقدام به جرم را دشوار کند.