تبلیغات در مدیانیوز

 
راهنمای آنلاین روزنامه‌نگاران
 
دوره‌های دانشگاهی رسانه و ارتباطات
 

--------------------------------------------
mevlana rumi
Jalaluddin Mohammad (Rumi), the Persian Sufi poet and Mystic
--------------------------------------------
مطالعات فرهنگی و رسانه‌ای
مطالعات فرهنگی، مطالعات رسانه‌ای، مطالعات ارتباطی
--------------------------------------------

 

آخرین اخبار


- گوگل ۳۲ نام دامنه را تصاحب کرد
- پرونده اکتا به دیوان دادگستری اروپا ارجاع شد
- اعتراض به خودکشی تعدادی از کارگران اپل در چین
- قوانین تبلیغات انتخابات مجلس شورای اسلامی
- فناوری‌های تشخیص چهره به کمک تبلیغات می‌آیند
- این هرم وارونه نمی‌ماند: پاسداشت ۴۰ سال روزنامه‌نگاری حسین قندی
- حمله هکرها به بازار بورس آمریکا در حمایت از جنبش وال‌استریت
- رئیس گوگل 1.5 میلیارد دلار سهامش را می‌فروشد
- تولید تبلت ۲۰۰ دلاری توسط ارتش پاکستان
- مایکروسافت چرخه زندگی ویندوزها را طولانی می‌کند

 

گروه خبری: interview

تاریخ ارسال: جمعه، 24 دیماه 1389  

 

تکنو فوبیا، بیماری مردم و دولت

 
 

نگاهی جامعه‌شناسانه به شهرالکترونیکی در گفت‌وگو با دکتر علی محمدی  

 
 

ماهنامه تحلیلگران عصر اطلاعات - شهر الکترونیکی به غیر زیرساخت های فنی که نیاز دارد، محتاج بررسی های جامعه شناسی نیز هست تا با شناخت چالش های اجتماعی در سطح جامعه و دولت، آسیب ها را شناسایی کرده و با برطرف کردن آن، روند توسعه ای آن را سرعت ببخشیم. از این رو مولفه های گوناگونی در این شاخه مطرح می شود از جمله تکنو فوبیا _ فناوری گریزی _ مفهوم شناسی شهر الکترونیکی و ساختار شناسی شهر الکترونیکی. تمامی این موارد بهانه ای شد تا گپ و گفت کوتاهی را با استاد جامعه شناسی و ارتباطات دانشگاه ناتینگهام انگلستان و دانشگاه های آمریکا که اینک دوران بازنشستگی خود را در ایران سپری می کند، داشته باشیم. دکتر علی محمدی پاسخ های خود را در قالب مثال هایی از آنچه طی سال ها در کشورهایی مانند انگلستان و آمریکا بررسی کرده، بیان می کند. از این رو به راحتی می توان میان آنچه به عنوان شهر الکترونیکی واقعی در این گونه کشورها وجود دارد و آنچه در ایران ایجاد شده قیاسی کوچک قرار داد تا بفهمیم به واقع با وجود تمامی زیرساخت هایی که ادعا می شود کشور ما در کجا قرار دارد. آنچه در ادامه می آید گفت و گوی با این استاد بازنشسته در دانشکده علوم اجتماعی و ارتباطات علامه طباطبایی در اتاق دکتر افخمی یکی از اساتید این دانشکده است.

پرسش اول اینکه شهر الکترونیکی چه جایگاه در دولت ها داشته و چرا در برخی جوامع نسبت به توسعه آن تردید وجود دارد؟

جریان دولت الکترونیکی و شهر الکترونیکی مربوط به دولتی است که بر آن نظام منطق حاکم باشد. منافع ملی در راس همه قرار بگیرد و با دولت الکترونیکی، کارآمدی افزایش یابد. از طرفی جامعه ما به دلیل بافت سنتی_ مذهبی که به اصطلاح خانواده های ایستاگرا و واپسگرا نامیده می شود به دلیل عدم داشتن چشم اندازی برای آینده شهر الکترونیکی چندان موفق نمی شود. در یک چنین جوامعی اگر ما انسان مدرن و شهر الکترونیکی می خواهیم ابتدا باید از خود بپرسیم که انسان آرمانگرای ایرانی کیست؟ ببینید در کشور ما نسل جوان می خواهد همانند مابقی نسلها باشد، پیران نیز می خواهند یادی از گذشته کنند که در اینجا با تضاد روبه رو هستیم که البته سرانجام جوانان پیروز می شوند.

با توجه به اظهارنظرهای گوناگونی که از مسئولان در راستای تحقق شهر الکترونیکی مطرح است، آیا به واقع سیاست روشنی در این زمینه وجود دارد؟

اکثر کشورهای دنیا برای اجرای دولت الکترونیکی و شهر الکترونیکی سیاست و برنامه دارند. اما متاسفانه کشور ما برای این مساله سیاستی نداشته و تنها به دلیل فشار پیشرفت های جهانی دولت مجاب به تدوین برنامه هایی در این زمینه شده است. با این وجود به طور کلی فناوری اطلاعات جایگاهی در اقتصاد ایران ندارد. در آمریکا 60 درصد اقتصاد مبتنی بر فناوری اطلاعات است.

باز گردیم به پرسش نخست و اینکه موضوعی در کشورهای در حال توسعه و جهان سوم وجود دارد تحت عنوان « تکنو فوبیا ». این همان مساله است که سبب شده توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات و به تبع آن دولت الکترونیکی و شهر الکترونیکی به کندی پیش برود، این مساله از کجا نشات می گیرد؟

برای نخستین بار واژه تکنو فوبیا توسط نیل فورستمن که سال ها ویراستار مجله Nation بود، مطرح شد. این واژه در اکثر کشورها به معنی پرستش و دوست داشتن فناوری است. درواقع به اندازی از فناوری لذت می برند و دوست دارند که تمام اطراف خود را از گونه های متفاوت فناوری پر می کنند، زیرا از وجود آن احساس قدرت می کنند. اما معنی دیگری نیز وجود دارد که در کشورهایی مانند ما به کار می رود و آن ترس و وحشت است. در کشور ما بیشتر وحشت از این وجود دارد که فناوری چیزی باشد که ما نتوانیم آن را کنترل کنیم. چون ما همه تشنه کنترل هستیم. به همین دلیل وحشتی نسبت به فناوری در کشور وجود دارد و بر همین اساس نیز برای هر چیزی اداره و سازمانی ایجاد شده است. دولت همه چیز را در کنترل خود دارد زیرا نمی خواهد در قابت با بخش خصوصی باشد. زیرا از بخش خصوصی می ترسد که مبادا کنترل را از دست بدهد. در حالی که تا زمانی که فناوری اطلاعات و ارتباطات به بخش خصوصی واگذار نشود، ما همواره در حال ایستا قرار خواهیم گرفت و رشدی نخواهیم کرد.

چرا مسئولان تاکید بر راه اندازی شهر الکترونیکی داشته و در برخی موارد اخباری از ایجاد یک شهر الکترونیکی منتشر می شود؟

این به دلیل وجود کشورهایی در همسایگی ما است که توانسته اند در این زمینه پیشرفت هایی داشته باشند. و این مساله موجب شده که مسئولان فکر کنند مبادا ما از آنها عقب بیافتیم. ولی فلسفه بلند مدتی از این قضیه نداریم. حتی اگر شهر الکترونیکی ایجاد شد، اما شهر الکترونیکی نیست که پاسخگوی نیازهای جامعه ما باشد یک چیزی ظاهری است که بگوییم ما هم داریم. زیرا یک سری مولفه های اولیه را نیز نداریم. گاهی ممکن است شهر الکترونیکی ایجاد شود، اما با چی؟ این تنها یک ماکت بوده مساله من و شما را حل نخواهد کرد. شهر الکترونیکی باید در جایی باشد که نیاز به بیرون رفتن برای خرید نباشد. کاری که ژاپنی ها پیشتر از آمریکایی ها انجام داده اند. ما تنها کپی برداری می کنیم و آن طور که باید و شاید عمل نمی کند.

علت چیست؟

برای اینکه دولت عقب تر از مردم است . مردم نیز به دلیل ارتباطاتی که با خارج داشته اند، یاد گرفته اند. در کل دولت سیاست مدونی در مورد شهر الکترونیکی و تعریفی از شهر الکترونیکی ندارد. اساسا دولت الکترونیکی نداریم که از آن تعریفی وجود داشته باشد. من برای شما مثالی می زنم. زمانی که در لندن زندگی می کردم هر روز جلوی درب خانه کارت زرد رنگی می آمد که نوشته شده بود، ساکن خانه چرا از کلاس های الکترونیکی ما استفاده نمی کنید. این کارت از سوی شهرداری ارسال می شد. شهرداری با ایجاد امکاناتی که در کتابخانه برای اهالی محل به وجود آورده بود، تمامی کارهای آنها را به صورت رایگان از جمله انتقال حقوق بازنشستگی به حساب بانکی را انجام داده و امکانات خود را در اختیار مردم قرار می داد. از طرفی در مقابل از مردم درخواست می کرد که استفاده از امکانات را فرابگیرند. حتی به مردم هزینه وقتی که صرف می کنند نیز پرداخت می شد، تا بیایند و در کلاس ها شرکت کنند. دولت اینگونه سرمایه گذاری می کند تا جامعه الکترونیکی شده و وارد شهر الکترونیکی شود. مانند سوئد و ژاپن. اما در کشور ما اینگونه نیست.

مشخصه های چنین شهر الکترونیکی چیست؟

در ابتدا باید زمینه های شهر الکترونیکی را فراهم کرد. برای این کار نیز به غیر از باند پهن نیاز به تجهیزات ماهواره ای دارد که به صورت 24 ساعته عمل کرده و قطع نشود زیرا در شهر الکترونیکی بسترهای ارایه دهنده اطلاعات و زیرساخت ها بسته، کات و قطع نمی شود. باید فروختن انواع بیمه باید به گونه ای باشد که نیازی به حضور شخص در دفاتر نباشد. کارمندان نیز باید کارها را در خانه انجام دهند. مثلا 60 درصد کارمندان بیمه در انگلستان در خانه کار می کنند که ببینید چقدر به کاهش ترافیک و آلودگی هوا کمک می کند. به غیر از آموزش بسیاری از تجارت ها از طریق انجام شود. در کل در شهر الکترونیکی چیزی به مفهوم ترافیک وجود ندارد. اما متاسفانه کشور ما هیچ کدام این زمینه ها فراهم نشده است. در وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات دفتری به این نام وجود ندارد که به شکل گیری این مساله کمک کند.

آیا ما در مرحله ای هستیم که بخواهیم شهر الکترونیکی را به وجود آوریم یا نه؟

در ابتدا باید مقوله محتوا شهر الکترونیکی را جا بیاندازیم. چه کسی شهر الکترونیکی را می فهمد؟ چه کسی می فهمد شهر آرمانی اطلاعاتی یعنی چی؟ چه کسی می فهمد که فناوری اطلاعات باید بخشی از اقتصاد ما شود. اینها مسایل اولیه ما است.

 
 

ارسال مطلب به:

Cloob del.icio.us  Digg Socializer  
 

 

 

 رسانه‌های جمعی | رسانه‌های اجتماعی | رسانه‌های دیجیتال | رسانه‌های شخصی | روزنامه‌نگاری | علوم ارتباطات | زندگی رسانه‌ای | تبلیغات | سازمان‌های رسانه‌ای | رویدادها

صفحه اول |
راهنمای روزنامه‌نگاران | راهنمای دانشگاه و آموزش | رسانه‌های اجتماعی | برچسب‌ها | پیوندها | نقشه ‌سایت | تبلیغات | درباره ما | RSS

 
 
صفحه اول
رسانه‌های جمعی
رسانه‌های دیجیتال
رسانه‌های شخصی
رسانه‌های اجتماعی
سازمان‌های رسانه‌ای
رویدادهای رسانه‌ای
زندگی رسانه‌ای
علوم ارتباطات
روزنامه‌نگاری
تبلیغات
 
خبرنامه

با وارد کردن ایمیل و مشترک شدن در خبرنامه، مطالب روزانه ارسال می‌شود

 

 

 

 
info-at-medianews.ir Feed Google Plus Twitter Facebook FriendFeed