شبکه بین‌المللی روزنامه‌نگاران، میشل فاستر - مالزی یکی از کشورهایی است که فعالیت رسانه ای سنتی در آن بسیار دشواراست. حکومت این کشور روزنامه ها و نیز شبکه های رادیویی- تلویزیونی را از نزدیک کنترل و برنامه های آنها را در صورت صلاحدید سانسور می کند. این در حالیست که ساختارهای ارتباطاتی دیجیتال زیادی نیز در بیرون شهرهای بزرگ مالزی وجود ندارد. موانع طبیعی متعددی هم پوشش خبری رویدادها در نواحی دور افتاده این کشور آسیایی را با مشکل روبرو کرده است. این عوامل انزوای اقلیت های دینی و قومی در نقاط دورافتاده مالزی را تشدید کرده است، به طوری که کمتر خبری از مردم بومی چنین مناطقی انتشار می یابد و خواسته های این مردم عمدتا در جامعه شنیده نمی شود.

با این وجود، در مالزی راه فراری وجود دارد که امکان تقریبا نامحدود روزنامه نگاری آنلاین را فراهم می کند.

مالزیکینی یکی از مهم ترین منابع خبری در مالزی است که از اینترنت استفاده می کند و اخبار و گزارش های خود را از طریق این شبکه به مخاطبان می رساند.

استفن گان و پرمش چاندران در سال ۱۹۹۹ میلادی وب سایت مالزیکینی را راه اندازی کردند. این رسانه در حال حاضر اخبار خود را به زبان های مالایی، تامیلی، چینی و انگلیسی منتشر می کند.

از ویژگی های مالزیکینی سرعت انتشاراخبار و مستقل بودن مواضع آن است. سردبیران آن به طور مستمر از عدالت، حقوق بشر، دموکراسی و آزادی بیان دفاع کرده اند و بر انتشار گزارش های محلی و ایجاد بحث و گفتمان درباره موضوع های اجتماعی مهم و جنجالی تاکید دارند.

مهم ترین کانال ارتباطاتی مالزیکینی با مخاطبان وبسایت آن است. بر اساس آمار موجود، صفحات وب سایت مالزیکینی در ماه به طور متوسط بیش از ۳۷ میلیون بار مشاهده می شود و حداقل یک میلیون و ۶۰۰ هزار کاربر به طور مداوم به آن مراجعه می کنند. با این همه، مدیران مالزیکینی در تلاشند که راه های ارتباطاتی خود با مردم را فرای اینترنت گسترش دهند.

پرمش چاندران، مدیرعامل مالزیکینی می گوید: "بسیاری از مردم مالزی از دسترسی مستمر به اینترنت محرومند. ما در پی شناسایی دو چیز بودیم: چطور می توان به اخبار محلی دست یافت و چگونه می شود بیشترین اخبار را به اطلاع مردم بیشتری رساند."

آموزش شهروند روزنامه نگاران و گسترش پوشش رویدادهای محلی

جوانب اقتصادی رسانه های نوین در برگیرنده این واقعیت مهم است: در رسانه هایی آنلاین نمی توان هزینه های بالای شرکت مطبوعاتی بزرگ یا دستمزدهای گزاف را تامین کرد.

مدیران مالزیکینی پس از راه اندازی این وب سایت در پی گسترش پوشش اخبار محلی از سراسر کشور بودند، البته با اطلاع از این واقعیت که توان مالی استخدام تیم بزرگی از روزنامه نگاران را ندارند. به جای این کار، آنها با همکاری مرکز بین المللی روزنامه نگاران (آی سی اف جی) که در واشنگتن مستقر است برنامه آموزش شمار زیادی شهروند روزنامه نگار محلی را تهیه و این روزنامه نگاران را به تجهیزات فنی خبری مجهز کردند.
مالزیکینی و آی سی اف جی از آغاز اکتبر ۲۰۰۸ روند جذب و آموزش بیش از ۱۷۵ شهروند روزنامه نگار را از سراسر مالزی آغاز کردند. کارآموزان در این دوره با راه های تهیه گزارش، شیوه های خلاقانه بیان آن و نیز روش ضبط ویدیو آشنا شدند. شهروند روزنامه نگارانی که از نقاط دورافتاده ایالت ساراواک آمده بودند، دوربین های فیلمبرداری کوچک دریافت کردند. همه این افراد پس از کسب آموزش های لازم با آمادگی کامل برای تهیه گزارش های خبری به محل سکونت خود بازگشتند.

این شهروند روزنامه نگاران در ظرف این مدت بیش از ۷۰۰ گزارش تصویری تهیه کرده اند. حدود ۵۰ درصد آنها در وبلاگ های خود می نویسند. بسیاری از مطالب آنان در وب سایت ویژه شهروند روزنامه نگاران که لینک آن در مالزیکینی یافت می شود منتشر شده است.

توسل به فن آوری های ساده برای دریافت گزارش ها از نقاط دورافتاده

ضبط گزارش های خبری در نواحی دورافتاده کافی نیست. این گزارش ها باید به مالزیکینی منتقل شود که این امر خود می تواند روندی بسیار دشوار باشد.

البته شهروند روزنامه نگارانی که در شهرهای بزرگ مالزی زندگی می کنند برای انتقال گزارش های خود مشکلی ندارند. آنها می توانند که ویدیوها را با آپولد کردن در اینترنت برای مالزیکینی بفرستند. اما آن دسته از شهروند روزنامه نگاران که در نواحی روستایی دورافتاده در ایالت ساراواک در جزیره بورنئو در شرق مالزی سکونت دارند نه فقط به اینترنت دسترسی ندارند بلکه به برق، تلفن، جاده آسفالت و وسایل نقلیه هم دسترسی محدودی دارند.

با وجود این معضلات، پوشش خبری وقایع و موضوعات مربوط به حقوق بشر مردم بومی این ناحیه که اکثرا از قوم پنان هستند از اولویت های سردبیران مالزیکینی به شمار می آید.

بومیان پنان با جهان خارج ارتباط چندانی ندارند و وضع آنها از دید رسانه ها پنهان است. قطع گسترده و غیرقانونی درختان و نیز تعرض به زمین های آنان رواج دارد. نابودی بخش های وسیعی از زمین های حاصلخیز، منابع غذایی عمده مردم محلی را از بین برده و بومیان پنان را با مشکل کمبود مواد خوراکی مواجه کرده است. با این وجود، برخوردی جدی تاکنون با متخلفان انجام نشده است به خصوص که خط مشی دولت مرکزی در کوالالامپور علیه مردم پنان تبعیض آمیز است و تعرض به زمین های بومیان از دید جهانیان پنهان مانده است.

مالزیکینی تاکنون هشت شهروند روزنامه نگار را در سه ناحیه مختلف ساراواک آموزش داده و به خدمت گرفته است. اصول روزنامه نگاری به این افراد آموزش داده شده و نیز دوربین های فیلمبرداری کوچکی در اختیار آنان گذاشته شده است. این دوربین ها هرچند از نظر فنی ساختاری ساده دارد، نقش مهمی در انتشار گزارش های خبری از ناحیه دورافتاده یادشده ایفا کرده است. هشت شهروند روزنامه نگار فعال در ساراواک تا به حال ۲۳ گزارش تصویری تهیه کرده اند. با توجه به تعداد کم این روزنامه نگاران و نیز با در نظر گرفتن عدم دسترسی آنان به اینترنت، تلفن، برق، وسایل نقلیه یا جاده های آسفالت، میزان تولید خبری آنها چشمگیر و قابل تحسین است.

از آنجایی که این روزنامه نگاران نمی توانند گزارش های تصویری خود را در مناطق روستایی در اینترنت آپلود کنند، مجبورند که دوربین فیلمبرداری را به همراه ویدیوهای موجود در آن برای مالزیکینی بفرستند. اما سفر به کوالالامپور نیز آسان نیست. تنها راه ارتباط با محل سکونت مردم پنان گذر از رودخانه بارام، عبور از جاده های خاکی طولانی یا سفر در نواحی جنگلی است. در این مناطق فقیر، مسافرت با اتوموبیل به اندازه ای گران است که کمتر کسی توان مالی آن را دارد.

به همین سبب است که پیک های داوطلب پیاده دوربین های یادشده را از طریق جنگل به رودخانه بارام می رسانند. سفر آنها می تواند بین دو تا سه هفته طول بکشد. در نهایت زنجیره ای از داوطلبان دوربین حاوی تصاویر را دست به دست می کنند و آنرا به کوالالامپور می رسانند. اغلب حداقل شش داوطلب در این کار شرکت دارند و دست کم ۳۰ روز طول می کشد تا این که یک سردبیر مالزیکینی بسته را دریافت کند.

به محض دریافت دوربین، تصاویر موجود در آن تخلیه و ویرایش می شود. سپس دوربین مورد بازدید قرار می گیرد، باتری اش شارژ شده و به پیک بازگردانده می شود تا از همان راهی که به پایتخت آورده شده به نواحی دور دست مالزی برگردانده شود و بار دیگر در اختیار شهروند روزنامه نگارانی قرار بگیرد، روزنامه نگارانی نوپایی که تلاش می کنند جهان خارج را از وضع محل سکونت خود آگاه سازند.