برآوردها نشان می‌دهد در کم‌تر از ۱۸ ماه دیگر فضایی برای آدرس‌دهی بیش‌تر در اینترنت وجود ندارد.
به گزارش ایسنا، پیش‌بینی‌ها از نهم ماه سپتامبر 2011 به‌عنوان تاریخی نام برده‌اند که آخرین آدرس‌های اینترنتی برای استفاده به شرکت‌های اینترنتی و سازمان‌های دیگر داده می‌شوند.
هر دستگاهی که به اینترنت متصل است، باید باید یک آدرس IP داشته باشد تا از آن به دستگاه دیگر متصل شود، به‌عنوان مثال رایانه میزبان سایتی که خواهان بازدید از آن است، استفاده می‌کند.
سیستم نام دامنه با تبدیل نام‌هایی مانند ICANN.org به مجموعه شماره‌های یک آدرس IP که به خاطر سپردن آن‌ها دشوار است، این امر را عملی می‌کند اما با اتمام ظرفیت نسخه‌ی 4 پروتکل اینترنت یا IPv4، دیگر شیوه معمول به دست آوردن و اختصاص یک آدرس IP ممکن نخواهد بود.
کارشناسان می‌گویند کل فضای آدرس‌دهی موجود حدود یک سال بوده و پس از این تاریخ به اتمام می‌رسد. اکنون فضای آدرس‌دهی جدیدتر IPv6 راه‌اندازی شده اما بسیاری از شرکت‌ها و کشورها برای استفاده از آن عملکرد کندی داشته‌اند.
ادامه رشد اینترنت در گروی فضای آدرس‌دهی است. در حالی که ظرفیت چهار میلیارد آدرس IPv4 در سال 1970 که اینترنت تازه شکل گرفته بود، کافی به نظر می‌رسید، رشد وب گسترده جهانی این فضا را به سرعت به آخر می‌رساند.
رشد اینترنت موجب شده تنها هفت درصد از این آدرس‌ها یعنی تقریبا 300 میلیون آدرس برای اختصاص دادن باقی بماند و انتظار می‌رود کل این فضا در ماه آوریل 2012 به پایان برسد.
در اوایل ماه می سازمان تخصیص‌دهنده شماره‌های اینترنتی (IANA) که بر فضای آدرس‌دهی اینترنت نظارت می‌کند، دو سهم بزرگ از آدرس‌های باقی مانده را ارایه کرد.
برداشته شدن 17 میلیون آدرس از این فضای کلی به این معنی است که تاریخ اتمام این آدرس‌ها به زمان جلوتری جهش می‌یابد. در حالی که 18 ماه به تاریخ اتمام فضای آدرس‌دهی مانده اما برخی از این واهمه دارند که به‌کارگیری آن‌ها سرعت بیش‌تری پیدا کند.
سازمان IANA در طول سال 2009 هشت تکه بزرگ از آدرس‌های IPv4 و در صد روز نخست 2010 شش تکه دیگر را اعطا کرد. سیستم شماره‌گذاری جدید IPv6 بیش از یک دهه قبل برای حل مشکل به پایان رسیدن ظرفیت IPv4 ایجاد شد و در مقایسه با ظرفیت چهار میلیارد آدرس IPv4، بیش از 340 تریلیون تریلیون تریلیون جا برای آدرس‌های جداگانه دارد.
برای این که به ابعاد ظرفیت IPv6 پی ببرید، کافی است بدانیم اگر چهار میلیارد آدرس در یک تلفن همراه جای بگیرند، IPv6 می‌تواند کانتینری به اندازه زمین را پر کند. در حالی که این راهکار فنی وجود دارد چالش اصلی مربوط به به‌کارگیری IPv6 و ارتقای جهانی به تجهیزات و نرم‌افزارهایی است که نیازمند خواهد بود.
بسیاری از دستگاه‌های الکترونیکی مانند تلفن همراه، رایانه‌های جیبی و پیجرهایی که مردم امروزه حمل می‌کنند، از اینترنت استفاده می‌کنند. در حال حاضر بیش‌تر این دستگاه‌ها از طریق یک درگاه به اینترنت دسترسی می‌یابند.
این درگاه‌ها یک آدرس IP منحصر دارند که شماری از آدرس‌های شخصی در پشت آن‌ها تولید می‌شوند. آدرس‌های شخصی مذکور به دستگاه‌های شخصی واگذار می‌شوند، با این حال با تحول نیازمندی‌ها مزیت دستگاه‌هایی که آدرس منحصر خود را دارند نیز افزایش خواهد یافت.
در آینده نه تنها شمار افرادی که به اینترنت متصل می‌شوند، بلکه شمار دستگاه‌های شخصی که به اتصال به اینترنت نیاز دارند مانند یک سرور خانگی که دمای یک یخچال را کنترل می‌کند، نیز افزایش خواهند یافت.
دستگاه‌های IPv6 می‌توانند با فراهم‌سازی امکان کنترل از راه دور و تنظیم نورها، تجهیزات الکترونیکی یا بخش‌هایی از سیستم تولید برق، در کاهش گازهای گلخانه‌ای نقش مهمی ایفا کنند.
نسخه‌ی جدید IP به دلیل فضای آدرس‌دهی بزرگ‌تر، در را برروی نسل جدیدی از دستگاه‌ها، کاربردها و تکنیک‌های مدیریتی می‌گشاید. IPv6 در حال حاضر در بیش‌تر سیستم‌های عامل رومیزی و سروری که به تازگی منتشر شده‌اند، وجود دارد.
با این حال بخش عمده محتوا و سرویس‌های اینترنتی برروی IPv4 فراهم شده‌اند که به علت ناسازگار بودن این دو می‌توانند مشکل‌ساز باشد، یعنی رایانه‌ای که تنها آدرس IPv6 دارد، نمی‌تواند بدون گذشتن از یک پروتکل ترجمه ویژه یا دروازه برنامه به وب‌سایتی که اتصال IPv4 دارد، دسترسی یابد.
یکی از چالش‌های بزرگ در به‌کارگیری IPv6 این است که بخش عمده‌ای از شبکه‌ها برای IPv4 ساخته شده‌اند؛ سازگار کردن این شبکه‌ها به IPv6 به معنی تمهید، مدیریت، مونیتور، بررسی و اطمینان از کار کردن آن‌ها با IPv6 است.
