روزنامه‌ی همشهری، حمید ضیایی‌پرور - در پستی وبلاگی که بعدا از طریق ایمیل انتشار عمومی یافت به طعنه درباره روش تحقیقات دانشگاهی در ایران آمده بود:
۱- Ctrl+A
۲- Ctrl+C
۳- Ctrl+V
۴- Ctrl+P
دوستی به شوخی پرسیده بود یعنی حتی Ctrl+S هم نمی‌کنند؟ والبته در هر شوخی، کمی جدی نهفته است. اگر از مقابل در ورودی بزرگ‌ترین واحد دانشگاهی دانشگاه آزاد اسلامی یعنی واحد علوم و تحقیقات تهران با پای پیاده عبور کنید، می‌بینید که با حروف درشت روی کف خیابان نوشته‌اند: «پایان نامه».
البته به گمانم هیچ‌یک از مسئولان این واحد دانشگاهی نیز این نوشته بزرگ بر کف خیابان را دنبال نکرده‌اند تا ببینند به کجا ختم می‌شود، شاید به این دلیل که هیچ‌یک از مسئولان مربوطه با پای پیاده از این در عبور نمی‌کنند!
ماجرا فقط به دانشگاه آزاد ختم نمی‌شود مقابل دانشگاه تهران و خیابان‌های اطراف آن نیز چنین وضعی دارد و از آن بدتر اینکه امروز قبح تحقیقات بازاری در ایران ریخته است.
من خود شاهد بودم صحاف پایان نامه‌ام می‌گفت که هر روزه مشتریانی دارد که به‌دنبال پایان نامه آماده هستند و جاهایی را نیز می‌شناسد که در کار خرید و فروش چنین تحقیقات آکادمیکی هستند.
خدا برکت بدهد به اینترنت ! منبعی لایزال از همه نوع اطلاعات! چه کسی می‌گوید علم بهتر از ثروت است ؟ ثروت داشته باش مقاله ISIنیز می‌توانی بخری، در همین مهد علم و فرهنگ و هنر: تهران !
چه بر سر نظام دانشگاهی ما آمده است ؟ کدام استادان، کدام بخش‌های تحقیقاتی، کدام راهنمایان، کدام مراکز و پژوهشگاه‌ها و پژوهشکده‌ها، کدام رسانه‌ها، کدام رفیق ناباب، برخی دانشجویان را به سمت خرید یا حداکثر کپی پیست کردن تحقیقات دیگران سوق داده است؟ چرا نظام دانشگاهی ما از کشف ریشه‌ها و درمان آن عاجز است؟ چرا و به چه دلیل سر در برف فرو برده و مشکل را از اساس نادیده می‌گیریم تا به تریج قبایمان بر نخورد؟
آیا روش تحقیق در دانشگاه به‌صورت جدی و عمیق و البته با متدهای پیشرفته روز دنیا تدریس می‌شود و دانشجویان چنان که باید و شاید راه علم آموزی و دانش جویی را فرا می‌گیرند؟
آیا نظام مقاله محور دانشگاهی ما افراد را راغب به تقلب و کپی‌برداری از تحقیقات دیگران نمی‌کند؟ چگونه است که فردی در دانشگاه با کمترین توان علمی که حتی توان سخن گفتن چند دقیقه‌ای در باره موضوع تخصصی‌‌اش را ندارد مقالات مشعشعی در باره بغرنج‌ترین موضوعات حیطه علمی رشته‌اش ارائه داده و حتی در ژورنال‌های علمی و پژوهشی منتشر می‌کند؟ چه مکانیزم‌ها و ساز و کارهایی برای کشف تقلب‌های علمی در محیط‌های آکادمیک ما وجود دارد و آیا اساسا این مکانیزم‌ها از عهده رفع این مشکل برآمده‌اند؟ اگر پاسخ منفی است مشکل در کجاست و راه چاره چیست؟
می‌گویند حرمت امامزاده را متولی آن باید نگه دارد. در جایی که شبهاتی در باره تقلب‌ها و
کپی برداری از مقالات و تحقیقات دیگران توسط برخی افراد صاحب منصب علمی در ایران مطرح می‌شود و رفع شبهه نیز نمی‌شود چگونه می‌توان از زیردستان انتظار داشت که اصول و قواعد اخلاق علمی را مو به مو رعایت کنند؟
تا وقتی یک بانک اطلاعاتی جامع و در دسترس برای بررسی امکان کپی برداری تحقیقات وجود نداشته باشد راه بر هر نوع سوءاستفاده تنبل‌ها و و متقلبان باز خواهد بود. شاید وقت آن فرا رسیده باشد که حتی برای جلوگیری از تحقیقات تکراری و موازی‌کاری‌های پژوهشی هم که شده نرم افزاری مشابه «دژاوو» برای بانک اطلاعات پژوهش‌های انجام شده در ایران طراحی و در سطح ملی به کار گرفته شود. نرم افزار تقلب یاب.
