وب‌سایت خبرنگاران ایران، نویسنده: آدام هوچبرگ، ترجمه‌ی نیلوفر امینی از وب‌سایت پوینتر - «اشغال وال استریت» روزنامه نگاران را بر این می دارد تا تعریف جدیدی ارائه دهند از اینکه تظاهرات ها چرا و چه زمان ارزش خبری دارند.
راهپیمایی های اعتراضی مدرن که تقریبا حضوری همچون جمعیت در حال شعار دادن و پلاکاردهای دستنویس دارد، گاهی شکایت از نحوه پوشش خبری رسانه ها را به دنبال دارد.
جدیترین نمونه هم البته، راهپیمایی «اشغال» معروف به «وال استریت» است که در تمام ایالات متحده خبر آن گسترش یافته. در روزهای اول وقتی «اشغال وال استریت» در منهتن برگزار شد، تظاهر کنندگان و هوادارانشان به آنچه که آنها دوگانگی رسانه می خواندند انتقاد داشتند.
حالا که این جنبش به یک موضوع خبری مهم بدل شده، برخی هوادارانش رسانه ها را به فراموش کردن هدف تظاهرکنندگان متهم می کنند، در حالیکه مخالفان این حرکت اعتراضی از اینکه گزارش های خبری بیش از داندازه تحسین آمیز است گله مندند.
این شکوه ها تنها کمی غافلگیرکننده است، نه فقط به این دلیل که ما شاهد انتقاد ها به نحوه پوشش خبری پیرامون «جنبش اعتراضی چای –تی پارتی»، تظاهرات جمعی «چانه زنی ویسکانسین» و حتی «راهپیمایی برای بازگرداندن سلامت عقل» کمدین امریکایی جان استوارت بودیم .این انتقادات از آن جهت قابل پیش بینی است که هیچ توافق نظری میان موسسات خبری مبنی بر اینکه چه چیز یک تظاهرات مشخص را دارای ارزش خبری می کند وجود ندارد . همچنین در کل، روزنامه نگاران معمولا نسبت به پوشش خبری تظاهرات ها بدبین هستند ؛ به خصوص در شهرهای بزرگ و شهرهای دانشگاهی که این اتفاقات مدام در حال رخ دادن است.
«شما نمی توانید هر بار که یک نفر اعلام کرد از چیزی به ستوه آمده خبرنگاری را به محل اعزام کنید»، این را ساندرا بنیسکی معاون سردبیر سابق «بالتیمر سان»که اکنون در دانشگاه مریلند به تدریس روزنامه نگاری مشغول است می گوید. او همچنین اضافه می کند که: « اما همچنین اگر چیزی وجود داشته باشد که توجه مردم عادی را جلب کند، آنوقت ما وظیفه داریم که به سراغ آن برویم.»
تحلیل های انجام شده توسط نیت سیلور از «نیویورک تایمز» و جو پومپئو از «کاپیتال نیویورک» تایید می کند که اعتراض های اولیه در نیمه سپتامبر تنها توجه رسانه های میانه رو را جلب کرد. در حالیکه موسسه های خبری مهم گزارش های سطحی مخابره کردند ، تعدادکمی جایگاهی برجسته یافتند و برخی لحنی بی اعتنا در مقابل تظاهرکنندگان گرفتند.
«راهپیمایی در روزهای اولیه هیچ جایی در رسانه های سنتی نداشت». این را سوزان گاردنر دبیر اجرایی وب سایت آزادی خواه (لیبرال) دیلی کوس می گوید. سایت او و دیگران در فضای وبلاگی (وبلاگستان ) رو به رشد، از روز اول تظاهرات به انعکاس تقریبا ساعت به ساعت وقایع پرداختند، تا آنجا که سر خط خبر روزانه دیلی کوس از خوانندگان می خواست: «آنها را تشویق کنید»
خانم گادنر در مصاحبه ی تلفنی می گوید: «من فکر می کنم هر گاه شهروندانی باشند که مایل اند وقت آزاد خود را رها کنند تا درجایی با دیگران جمع شوند و نارضایتی خود را آشکار کنند ، ارزش پوشش خبری را دارد.»
تحلیل سیلور نشان داد که پوشش خبری جریان اصلی « اشغال وال استریت » به طور قابل ملاحظه ای در اول اکتبر – پانزدهمین روز تظاهرات- افزایش یافت، زمانی که تظاهرکنندگان با پلیس در بروکلین بریج درگیر شدند. این درگیری به عنوان عاملی برای جذب معترضان بیشتر عمل کرد و سبب شد تا بسیاری از موسسات خبری به آن توجه کنند . براساس محاسبات سیلور، پوشش خبری در روزهای بعد 300 درصد افزایش یافت.
دبرا کلارک ، تهیه کننده اجرایی مارکت پلیس ، که یک برنامه رادیویی از رسانه عمومی امریکایی در باره تجارت است می گوید: « ما حدودا همان زمانی شروع به انعکاس آن کردیم که همه در آغاز رسیدن به درکی مشابه بودند.» او اضافه می کند: « در واقع آرزویم این بود که کاش این کار را چند روز زودتر انجام داده بودیم.»
مارکت پلیس اولین گزارش خود از این جنبش را در تاریخ 26 سپتامبر پخش و سپس از سوم اکتبر گزارش روزانه را آغاز می کند . تقریبا در همین زمان سازمان های خبری محلی سراسر کشور، همچون بوستون، کلومبوس و ممفیس پوشش تظاهرات «اشغال» را در شهرهای خود آغاز کردند.
«هیچ کدام از ما اینجا تا یک هفته پیش حتی در مورد آن چیزی نشنیده بودیم» این گفته دین ال وود، مدیر خبر سان دیگو از شبکه های وابسته به تلویزیون سی بی اس ( کی اف ام بی ) است. اما پس از«اشغال» در سان دیگو، معترضان تحصن را آغاز می کنند و این مجموعه بیش از نیم جین گزارش بروی آنتن می برد.
الوود در مصاحبه تلفی اش می گوید: « ما یک خبرنگار و یک عکاس فرستادیم و آنها گفتند: ببین صدها نفر در میدان جنوب شهر در محوطه بازچادر زده اند. بسیار مشکل می شود آن را فاقد ارزش خبری دانست.»
به سوی استانداردی برای ارزش خبری
موسسات خبری معمولا پیش از تصمیم گیری در باره ارزش پوشش خبری یک تظاهرات به تعداد تظاهرکنندگان نگاه می کنند . معمولا اینگونه سیاستگذاری ها غیر رسمی است اما برخی سازمان ها به مجموعه ای از دستور العمل های خاص پایبندند. به عنوان نمونه در«کانزاز سیتی استار»، تظاهرات با 25 شرکت کننده در اخبار کوتاه جای گیرد، در حالیکه تظاهرات هایی با صد نفر یا بیشتر ارزش گزارش های بلندتر و یا عکس را دارد.
درک داناوان، مسئول بخش خوانندگان استار می گوید: «این به شما معیاری می دهد که براساس آن پیش بروید». او یادآور می شود که روزنامه این هفته پس از آنکه راهپیمایی حدود سیصد نفر را جذب کرد، دو گزارش خبری در مورد «اشغال در کانزاز سیتی» به چاپ رساند.
همانطور که تحلیل سیلور نشان داد، درگیری با پلیس احتمال جلب توجه خبرنگار را بیشتر می کند. من شخصا با دبیر خبرهایی کار کرده ام که یک تظاهرات را تا زمانی که شخصی بازداشت نمی شد دارای ارزش خبری نمی دانستند. جک شفر، ستون نویس رویترز می نویسد که او استاندارد مشابهی را وقتی که دبیر روزنامه واشنگتن سیتی بود اعمال می کرد.
اما این دو معیار – شمارش و بازداشت – برای ارزشمندی خبری کافی نیستند. همانطور که «اشغال وال استریت» ثابت کرد یک جنبش نوپا می تواند نقش قابل توجهی در هم صدایی مردم داشته باشد؛ به خصوص در این زمانه که طرفداران می توانند آنلاین و بدون حضور فیزیکی از یک راهپیمایی حمایت کنند.
و هیچ دلیل منطقی وجود ندارد که اعلام کنیم یک جنبش چون اعضایش با پلیس درگیر نشده اند، ازاهمیت کمتری برخوردار است.
استاندارد بهتر ارزشمندی خبر – حتی اگر محاسبه آن سخت تر باشد – این است که آیا پیام یک تظاهرات خاص، مردم عادی را در بر می گیرد؟ در حالیکه حضور درقرارگاه اشغال وال استریت در نیویورک در هفته های اول متفاوت بود؛ این جنبش پایه ریزی راهپیمایی های را در دیگر شهرها و جذب رسانه های اجتماعی به سمت خود را آغاز کرده بود. این گرایشات نشان می داد که پیام معترضان تلنگرزدن بر مردم را آغاز کرده است.
پروفسور بنیسکی می گوید: «اگر سری به گوشه و کنار کشور بزنیم می بینیم که جنبش اشغال خودش را حداقل به عنوان موضوعی جذاب تثبیت کرده، حتی اگر هنوز مطمئن نباشیم که اثرگذار خواهد بود.» او می افزاید: «این مهم است که شما در ستون خود آنچه را که مردم شهرتان به آن علاقه دارند انعکاس دهید، حتی اگر تعدادشان کم باشد. »
اخبار کهنه؟
حتی در حالیکه که صاحب نظران در حال بحث بر مناسب بودن میزان پوشش خبری فعلی هستند ، مدیران خبر و بلاگر ها با موضوعی دیگر دست و پنجه نرم می کنند: تدوین برنامه پوشش بلند مدت ،در صورتیکه اعتراضات« اشغال» طبق قول برگزارکنندگان آن به زمستان کشیده شود.
«اگر ادامه پیدا کند، آیا هر روز از آنها عکس خواهید گرفت ؟ » این سوالی است که بنیسکی مطرح می کند: « اگرهمچنان همان 50 نفری باشند که چادر زده اند، آیا هنوز یک سوژه خبری اند؟»
در "کی اف ام بی" ال وود پیشترکاهش انعکاس تحصن در سن دیگو را آغاز کرده است. ال وود در مصاحبه تلفنی می گوید: « ما به نوعی آنجا بودیم و همان کار را ( تحصن و بست نشستن ) انجام دادیم. این دیگر در حال تبدیل شدن به نویز سفید است. در واقع همان داستان هرروز پس از روز بعد و روزهای دیگر تکرار می شود.»
با این حال گاردنر می گوید دیلی کوس به پوشش و انعکاس روزانه ادامه می دهد. بیشتر این اخبار از طریق وقایع نگاران داوطلبی که در راهپیمایی حضور دارند تهیه می شود. و کلارک – تهیه کننده مارکت پلیس – می گوید او هم برای پوشش آینده جنبش برنامه ریزی کرده. او می گوید که گزارشهای آینده کمتر از خود تحصن صحبت می کنند و بیشتر به پیام گسترده تر ضد وال استریت اعتراض کنندگان می پردازد.
کلارک می گوید: «موضوعی از میان تعدادی داستان که با هم پیش می روند دنبال می شود. که این ترکیبی خواهد بود از تفسیر مقالات و حتی بخشی از پوشش خبری ما از انتخابات.»
کلارک ادامه می دهد: «این راه دیگری برای نگاه کردن به اقتصاد است. شیوه دیگری برای بیان آن داستان.»
