رادیو زمانه - اگر نگاهی داشته باشیم به دهه‌ی اول قرن جدید، متوجه رشدی در ابعاد باور نکردنی می‌گردیم که نصیب پدیده اینترنت و شبکه‌های ارتباطی‌اش گشته است.
فقط در سال گذشته، سرعت رشد کشورهای خاور میانه در استفاده از اینترنت ۱۶۵۰ درصد افزایش یافته است و پس از آن آفریقا با ۱۳۰۰ درصد رشد، در مقام دوم گسترش شبکه‌های اینترنتی بوده است.
طی ۱۰ سال اول هزاره جدید میلادی، شبکه‌های اجتماعی و اطلاع‌رسانی نظیر گوگل، آی‌فون و فیس بوک به‌علاوه میلیون‌ها وب سایت، قادر گشتند که تقریبا نیمی از ساکنین کره زمین را از طریق کاربرد اینترنتی به هم مرتبط سازند.
همسایه دیوار به دیوار ما که اصلیت‌شان از تورینو ایتالیا است بعد از تولد فرزندشان، با نصب دوربین اینترنتی قادر گشته است تا تصویر ویدئویی نوزادش را در دسترس پدربزرگ‌ها و مادر بزرگ‌ها قرار دهند. اقوام خانواده نوزاد، دیگر قرار نیست به دلیل فاصله بین قاره‌ای، از دیدن شبانه روزی نوه‌شان محروم باشند.
با وجود شبکه‌های وسیع اجتماعی در درون دنیای مجازی اینترنت، بعید خواهد بود اگر، افراد احساس تنهایی کنند و قادر به درد دل و گفت‌وگو با کسی نباشند. سوالی که مطرح می‌شود این است که آیا گسترش تماس‌های عمومی، بین اهالی کره زمین، هزینه‌ها و مشکلاتی نیز با خود خواهد آورد؟
آقای ویلیام درزیویچ، استاد دانشگاه یل در آمریکا در دو مقاله متوالی، به پی‌آمدهای منفی مربوط به افزایش تماس و ارتباط بین افراد جامعه در اینترنت اشاره کرده است و از تنهای بشر در حین شلوغی ناشی از تکنولوژی جدید حرف زده است.
این منتقد ادبی، که توجه اصلی‌اش را در سال‌های اخیر، معطوف ارتباطات عمومی و رسانه‌های جدید کرده است به تحقیقات آماری اشاره می‌کند که در باره کم شدن دوستی‌های صمیمی پرداخته است.
تحقیقات فوق نشان می‌دهد که در سال ۱۹۸۵، از هر ۱۰ نفر فقط یک نفر، از نداشتن دوست صمیمی و محرم اسرار در رنج بود، ولی در سال ۲۰۰۴ رقم افراد بدون دوست صمیمی به چهار نفر رسید.
تعداد افرادی که در زندگی اجتماعی دوست صمیمی ندارند طی پنج سال گذشته بیش از پیش کاهش یافته است، افزایشی که در سیری متضاد با روند افزایش وبلاگ‌ها و وب‌سایت‌های عمومی، ایجاد شده است.
به نظر می‌رسد افراد با گذراندن وقت بیشتر بر روی اینترنت و ایجاد شبکه‌های دوستی، و به بهای داشتن تعداد بیشتری از دوستان، از رابطه دوستی عمیق کمتری برخوردار می‌گردند.
آقای ویلیام درزیویچ معتقد است که هرچه بیشتر دایره تماس ما گسترش یابد در اصل، از دایره تماس‌مان کاسته می‌گردد. او همچنین به نگرانی دیگری دامن می‌زند که گریبان روابط موجود در دنیای مجازی را گرفته است، او باور دارد که تماس مداوم و سهل‌الوصول اینترنتی با خیل عظیمی از دوستان، تنها ماندن را برای بسیاری دشوار می‌سازد.
آقای درزویچ توضییح می‌دهد که، افراد بشر احساس تنهایی نخواهند کرد اگر بتوانند رابطه مثبتی با خود و تنهایی خود داشته باشند.
بسیاری از تنهایی رنج می‌برند چون با خودشان راحت نیستند و حل آن مستلزم تمرین و گذراندن اوقات شخصی با خویش است. فرصتی که متاسفانه دنیای هر لحظه شلوغ‌تر شونده اینترنتی به افراد نخواهد داد.
داشتن و نگهداری ده‌ها و حتی گاهی صدها دوست روی فیس بوک، امری است که از طریق نامه الکترونیکی و تبادل علائق و مسائل مشترک. با زدن دکمه ارسال میسر می‌گردد، ولی پیدا کردن، مانگاری و حتی رشد یک دوستی عمیق به دقت، ایثار و صرف انرژی زیاد نیازمند است.
با وجود همه نگرانی‌ها که به شکل ذاتی، در پی هر نوع تکنولوژی جدید، توسط منتقدین مطرح می‌شود ولی در طی ۵۰ سال گذشته، همیشه دلائلی به وجود می‌آمد که فرصت تماس و ارتباط عمیق و حتی تمرین تنهایی و با خود راحت بودن را به زیر سوال می‌برد ولی انسان‌ها دیر یا زود یاد می‌گیرند که با تکنولوژی جدید رابطه‌ای متعادل ایجاد کنند.
بی‌شک نوبت به اینترنت هم خواهد رسید.
این مطلب ترجمه‌ای است از:
Article by: Lane Wallace, loneliness in Numbers, The Atlantic, Jan 5, 2010
