هنگامی که یک گروه روزنامه آلمانی اشتراکتش با خبرگزاری DPA را قطع کرد بحث تازه‌ای را درباره یارانه‌های دولتی به رسانه‌های خبری جهان برانگیخت.
به گزارش ایسنا، مدتی نه چندان قبل WAZ که دومین گروه روزنامه بزرگ آلمان است، تصمیمی گرفت که بسیاری از آن به عنوان یک تصمیم طوفانی یاد کردند. این گروه با عنوان کردن فشارهای مالی، رابطه درازمدت خود با خبرگزاری آلمانی DPA را قطع کرد و در عوض وعده داد با تجدید قراردادش با خبرگزاری فرانس پرس (AFP)، اخبار ارزان‌تری بگیرد.
این تصمیم برای انتشارات وست دویچه آلگماینه سایتونگ که 2.9 میلیون خواننده در ایالت شمالی دین وست فالیا مخاطب آن هستند، اقتصادی بود و در نتیجه آن 2.7 میلیون دلار صرفه‌جویی شده و شغل 25 خبرنگار حفظ می‌شد اما دبیران خبرگزاری DPA می‌گویند از دست دادن چنین مشتری خوبی، پیامدهایی بر ژورنالیسم خواهد داشت.
میشائیل زگبرس، مدیرDPA در این زمینه اظهار می‌کند یک خبرگزاری مانند کارخانه ساخت خودرو کار نمی‌کند. اگر شما خودروهای کمتری بسازید به لاستیک‌های کمتر، رنگ کمتر و غیره نیاز خواهید داشت اما در یک خبرگزاری از دست دادن درآمد در پوشش خبری تاثیر می‌گذارد.
جدال میان خبرگزاری‌های فرانسوی و آلمانی بخشی از بحران رو به رشدی است که صنعت روزنامه رو به افول اروپا را فراگرفته است و تفاوت‌ها در مورد نقش دولت در پشتیبانی از مطبوعات را برجسته می‌کند.
در قلب این تنش برخورد سیستم‌هاست. خبرگزاری مستقل DPA خبرگزاری رقیب فرانس پرس را که تحت حمایت دولت است به جلب مشتریان به صورت غیرمنصفانه و با قیمت‌های اندک ساختگی متهم می‌کند. برخی در آلمان اظهار می‌کنند زمان آن رسیده که دولتشان از DPA حمایت کند.
دبیران گروه WAZ مدعی‌اند هیچ خواننده‌ای از زمان عدم به‌کارگیری گزارش‌های DPA اشتراک خود را لغو نکرده است؛ با این حال عمق پوشش نشریات از آلمان به طور غیرقابل انکاری سطحی شده است.
به گفته یک کارشناس رسانه در دانشگاه Mainz، ضرر درآمد ناشی از کناره‌گیری WAZ ممکن است DPA را ناچار کند تا اخبار ارسالی به مشترکانش را کاهش دهد.
به گفته یک خبرنگار محقق اهل بن، خبرگزاری آلمان قیمت‌های خود را براساس مشارکت همه محاسبه می‌کنند. هنگامی که یک مشتری بزرگ کنار می‌رود هزینه برای بقیه گران‌تر می‌شود.
به هر دلیلی، اقدام WAZ در مورد توجه قراردادن خبرگزاری فرانسوی فرانس پرس در برابر خبرگزاری آلمانی DPA توجهات را نسبت به یارانه‌یی بودن صنعت روزنامه فرانسه جلب کرده است.
خبرگزاری DPA که در هامبورگ واقع است در سال 1949 به شکل یک سازمان مستقل تاسیس شد. این خبرگزاری متعلق به مشترکانش بوده و توسط آن‌ها تامین مالی می‌شود.
به گفته کارشناسان، خبرگزاری فرانس پرس با 40 درصد از درآمدش که از این کشور به دست می‌آورد (108 میلیون یورو یا 150 میلیون دلار در سال 2009) بیشترین پشتیبانی مالی را در مقایسه با خبرگزاری‌های دیگر دریافت می‌کند و با دو هزار خبرنگار پس از رویترز و آسوشیتدپرس، سومین خبرگزاری بزرگ و سریع‌الرشدترین خبرگزاری جهان است.
مدیر DPA به یک مجله تلویزیونی آلمانی اظهار کرده بود اگر برلین 108 میلیون یورو به ما بدهد ما می‌توانیم به رایگان خدمات دهیم.
از سوی دیگر نیکولا سارکوزی، رئیس جمهور فرانسه، طرح بسته کمکی 600 میلیون یورویی (845 میلیون دلار) شامل اشتراک رایگان روزنامه برای جوانان را مطرح کرد.
نیکولاسارکوزی در ماه ژانویه اظهار کرده بود: مطبوعات مستقل ارزش‌مندترین و مفیدترین ابزار دموکراسی ماست. ما باید هرچند در توان داریم برای دفاع از آن انجام دهیم. بسیاری از دبیران این اقدام را ستایش کرده‌اند اما سایرین می‌گویند الگوی فرانسوی تنها دخالت دولت در رسانه‌های مستقل را تقویت می‌کند.
در بسیاری از کشورها از جمله انگلیس، کانادا و استرالیا هزاران خبرنگاران به عنوان کارمندان شبکه‌های دولتی که ماموریت سرویس دولتی را انجام می‌دهند، در فهرست حقوق بگیران دولت قرار دارند. دولت همچنین از طریق مالیات ارزش بر افزوده صفر، به صورت غیرمستقیم به روزنامه‌ها کمک می‌کند.
صنعت روزنامه فرانسه با دریافت 1.4 میلیارد یورو (2 میلیارد دلار) از دولت در سال میلادی جاری، بزرگ‌ترین دریافت کننده یارانه در اروپا است که بیش از نیمی از این یارانه به تخفیف هزینه‌های پستی تعلق می‌گیرد.
پشتیبانی دولت فرانسه از مطبوعات به سال 1630 و زمانی بازمی‌گردد که کاردینال ریشولیو برای توزیع LaGazette، نخستین نشریه این کشور پول پرداخت می‌کرد.
به گفته ژان ماری شارون، پژوهشگر رسانه در مرکز پژوهش علمی (CNRS) در پاریس، امروزه این پشتیبانی، در ارتباط با اصل پرورش مطبوعات متنوع است. سیستم کمکی فرانسه به هیچ وجه محتوای مطبوعات را به حساب نمی‌آورد و هیچ کمکی بر طبق محتوای تحریری انجام نمی‌گیرد.
به گفته پژوهشگران مشکل سیستم کمک فرانسوی به مطبوعات این است که به تدریج هر زمان بحرانی پیش می‌آید گرایش رو کردن به سوی دولت وجود دارد. به عنوان مثال هنگامی که درآمد تبلیغاتی در سال 1997 کاهش یافت دولت دخالت کرد و هنگامی که مدرنیزه کردن مطبوعات اخراج کارمندان را در پی داشت دولت هزینه‌های بازخرید را تقبل کرد.
اما بر خلاف بخش‌های دیگر که از بحران اقتصادی جاری لطمه سختی دیدند، مشکلات روزنامه‌ها درست پیش از فروپاشی بازارها آغاز شد. تزریق پول تنها می‌تواند تفکر دوباره مورد نیاز برای قوی نگه داشتن ژورنالیسم را به تعویق بیندازد.
